حضور

سلام به همه همراهان عزيزم

اونائي كه توي زمستون سخت كفش وكلاه كردن واومدن ديدن من

اونائي كه توي گرما ي تابستون ،وقتشونو يه خورده كش دادن تا به من هم برسن

اونائي كه آخر شب وقتي همه خواب بودن ازفرصت استفاده كردنو به من سلام كردن

اونائي كه سحر خون دست خروسها رو از پشت بسته بودن وصبح به خير گفتن

اونائي كه گاهگاهي وقتي از خلوت تنهائي ما رد ميشدن يه ترمز ميزدن وحال واحوالي ميپرسيدن

با همه تون هستم

من عادت كردم هرازچند گاهي خودمو محاسبه كنم

امروز وقت محاسبه است لابد ميگين چه جوري؟خوب معلومه من مدتيه به اميد حضور شما مينويسم وشما هم لطف ميكنيد وبه ما سر ميزنيد.امروز روز سختيه!روز انتخابه !انتخاب اينكه براي شما بنويسم يا براي خودم !تنهائيهام و...نميدونم لابد بازار انتخابات داغه منم به اين فكر افتادم!ولي باوركنيد من به اين حرف اعتقاد دارم كه "حساب كنيد قبل از اينكه محاسبه شويد"خوب وقتي كه خود آدم قرار باشه حساب كنه منصف ميشه وبه واقعيتها توجه ميكنه ولي وقتي كس ديگه اي قرار باشه محاسبه كنه موضوع فرق ميكنه.حالا يه شعر قشنگ هم براتون ميذارم تا لذت ببرين خوب فراموش نكنين به من در انتخابم كمك كنيد:ة

پر کن پياله را

کين جام آتشين

ديري ست ره به حال خرابم نمي برد

اين جامها -که در پي هم مي شود تهي

-درياي آتش است که ريزم به کام خويش

،گرداب مي ربايد و، آبم نمي برد

* * *

من، با سمند سرکش و جادويي شراب

تا بي کران عالم پندار رفته ام

تا دشت پر ستارۀ انديشه هاي گرم

تا مرز ناشناخته مرگ و زندگي

تا کوچه باغ خاطره هاي گريز پا

تا شهر يادها...

ديگر شراب هم جز تا کنار بستر خوابم نمي برد،

* * *

هان اي عقاب عشق

از اوج قله هاي مه آلود دور دست

پرواز کن به دشت غم انگيز عمر من

آنجا ببر مرا که شرابم نمي برد

آن بي ستاره ام که عقابم نمي برد

* * *

در راه زندگي،با اينهمه تلاش و تمنا و تشنگي

با اينکه ناله مي کشم از دل که: آب... آب

ديگر فريب هم به سرابم نمي برد

!پر کن پياله را ...

شعر : فريدون مشيري